Dan toch maar liever een flat…

Ook in de jaren negentig van de vorige eeuw kwamen er asielzoekers naar ons landje. Mij staat noghet meest bij de komst van veel AMA’s ( Alleenstaande Minderjarige Asielzoekers) , daar waar de Gemeenten en woningcorporaties vooral een voorkeur hadden voor gezinnen. Die zouden makkelijker integreren.

In de praktijk kregen de erkende asielzoekers – statushouders – vooral de minder courante huurwoningen toegewezen.      Altijd flatwoningen die al meerdere keren waren geweigerd door ‘normale’ woningzoekenden. Dan maar aanbieden aan statushouders – maar dan wel gezinnen- zal de afweging zijn geweest.

Dat patroon begon mij als wethouder woonruimteverdeling wat te irriteren: waarom krijgen erkende statushouders (gezinnen met kinderen) alleen de minder courante flats en nooit een eengezinswoning aangeboden? Waarom mogen die kinderen niet in een tuin kunnen spelen met leeftijdgenootjes? Het ging toch om de beoogde integratie?

Eén woningcorporatie pakte het op en stelde er een hoekwoning met tuin beschikbaar. Ik zie ze nog voor me: een Somalisch echtpaar met een tolk kwamen op mijn spreekuur: “Bedankt voor de woning, maar wij voorzien problemen. “Alle buren hebben tuinen die wij niet kennen, en liever ook niet willen. Heeft u geen flatwoning voor ons – want dan verwachten wij minderproblemen met de buurt over het onderhoud van de tuin”…

Snelcursus integreren: ik was gezakt!

Eric Borggreve