Robots

Laatst las ik op twitter dat de techniek het mogelijk maakt om na het gras maaien en stofzuigen, straks ook bepaalde vormen van zorg door robots te laten verlenen. De echte gadget-sloeries onder ons kunnen waarschijnlijk niet wachten er een aan te schaffen voor hun hulpbehoevende vader of moeder. Ook voor zorgaanbieders is dit een interessante ontwikkeling want ze kosten maar zo’n € 5.000,- en ik denk niet dat ze een hoge looneisen hebben. Economisch gezien lijkt het vervangen van personeel door robots me echter minder handig. Of ben ik dan zo’n zeur die doet denken aan de tegenstanders van de industriële revolutie?

Wat mij echt verontrust is het beeld dat ik er bij heb. Zo’n lieve oude mevrouw in haar stoel voor het raam. Ze kijkt naar de mensen die voorbij komen. Een klein meisje huppelt aan de hand van haar vader, aan de overkant slenteren twee tienerjongens met hun broeken stoer op half elf en verderop gieren drie meiden het uit van het lachen. Er komt een verliefd stel de hoek om, arm in arm. Al die mensen hebben het gezellig met elkaar.

Dan gaat de bel. Verwachtingsvol rolt de lieve mevrouw haar rollator naar de deur. Als ze open doet staat daar een robot. Oh ja, ze was het bijna vergeten, haar verpleegster komt nu nog maar 1 keer in de maand even langs. De rest van de tijd wordt ze voortaan door robots geholpen. Zelfs tafeltje dekje bestaat nu uit een zelfrijdend karretje, zonder mensen dus.

Dat betekent dat de lieve mevrouw nu hele dagen doorbrengt zonder dat ze een woord zegt. Geen praatje, geen aanraking, geen vriendelijke blik. De televisie en de mensen aan de andere kant van het raam, die haar niet zien. Dat is alles wat ze heeft. Tot er weer eens een vrijwilliger zo goed is om de lieve mevrouw mee te nemen voor een wandeling. Dan heeft ze weer even het gevoel dat ze leeft. Als die maar niet vervangen worden door robots…